Jongens en helmen …
Wout kijkt er zelfs niet meer van op.
En dan nog dit, mevrouw, door Lieven:
Kastanjes
Daarnet
was ik kastanjes aan het rapen.
Een dame met een hondje kwam
voorzichtig naar mij toe en
stelde mij een indiscrete vraag.
Of dit nu wel de echte waren,
de tamme die je poffen kan en eten?
De wilde namelijk, zegt men, zijn
bitter en gewoonweg niet te vreten.
Ik knikte,
wees omhoog tot in de kruinen.
Kijk, die daar hangen, die zijn wild,
voorlopig nog, in hun gesloten bolsters,
zwiepend aan takken waar wind
zo onberekenbaar tekeergaat,
de laatste flarden zomer achterna.
Terwijl ik wees loste er een en viel
zoals het hoort recht naar beneden.
Een zachte plof op bosgrond,
hij spleet open, gaf zich over,
tam, getemd. Dat, zei ik,
mevrouw, is het verschil.
Ze keek
mij wat verwezen aan alsof
ze mij niet helemaal vertrouwde,
groette vluchtig nog en ging,
tezamen met haar hondje.
Ja, ik kan staalhard liegen
terwijl ik toch de waarheid spreek.
Lieven, 2 oktober 2017