Oktober
De beuken kleuren
roodoranje met een traagheid
die hun naam onwaardig is.
Een naam als een werkwoord.
Zijn zij geen mannen dan
die pal staan in de strijd
voor het behoud van zomer?
Waarom zo welwillend,
waarom zoveel geduld?
Het bos heeft hen,
zo denk ik, iets geleerd.
Hoe herten zonder lafheid
kunnen vluchten,
zich weten te verbergen,
wachtend op de tijd van het gewei.
Hoe onder dikke pakken
blad, zelfs onder sneeuw,
de wereld zwanger is.
Weerloos? Nee.
Weemoedig? Ja.
Kom, liefste, rust met mij
op deze elfenbank
van mist en afscheid.
Laten we samen kijken
hoe de beuken stil verkleuren
met een traagheid die
hun vrouw zijn waardig is.
Lieven, 7 oktober 2017
